Βόρειο Ιράκ, Ιρακινό Κουρδιστάν, 2000 – 2001

Η πρώτη αποστολή στο Ιρακινό Κουρδιστάν πραγματοποιήθηκε από τον Φεβρουάριο έως και τον Αύγουστο του 2000, ενώ η δεύτερη από τον Δεκέμβριο του 2000 έως και τον Απρίλιο του 2001, με τον Ιταλικό οργανισμό «EMERGENCY» (info: www.emergency.it ), που ιδρύθηκε το 1994 και παρέχει χειρουργική φροντίδα και αποκατάσταση σε θύματα πολέμου.

Τα περιστατικά που συναντά κανείς σε ένα νοσοκομείο για θύματα πολέμου είναι δύσκολο να περιγραφούν με λόγια. Πρόκειται για εκτεταμένα τραύματα από νάρκες ή σφαίρες που έχουν σαν αποτέλεσμα την απώλεια κάποιου μέλους τού σώματος, ή εκτεταμένη βλάβη σε κάποιον ιστό. Ακρωτηριασμοί, κατάγματα, κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, κακώσεις νωτιαίου μυελού και εγκαύματα.

«Θύμα Πολέμου» μπορεί να είναι ένα παιδί που έπαιζε στους αγρούς, ένας βοσκός, ή ένας εργάτης. Παρ' όλ' αυτά, το περιβάλλον τού νοσοκομείου ενώ ήταν σκληρό, δεν ήταν θλιβερό. Τις ώρες των επισκέψεων, οι συγγενείς και οι φίλοι, σχημάτιζαν ουρές των 40 ή και 50 ατόμων. Δεν πρόσφεραν κάτι υλικό αυτοί οι άνθρωποι. Ήταν όμως εκεί για να συμπαρασταθούν και να μοιραστούν την αγωνία, τον πόνο και τις συνέπειες τού τραυματισμού. Σε τέτοιες στιγμές ένιωθε κανείς την αμέριστη συμπαράσταση τού περιβάλλοντος.

Το προσωπικό τού νοσοκομείου έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε, με στοιχειώδη μέσα και υποδειγματική συμπεριφορά. Ενδεικτικό των παρεχομένων ιατρικών και νοσηλευτικών υπηρεσιών είναι τα εξαιρετικά χαμηλά ποσοστά μετεγχειρητικών επιπλοκών καθώς και η πλήρης απουσία κατακλίσεων, ακόμα και σε μακρόχρονη παραμονή, στη μονάδα κακώσεων νωτιαίου μυελού.

Είναι πραγματικά εντυπωσιακό το ότι, σε αυτές τις συνθήκες, η θλίψη που συναντά κανείς είναι ανύπαρκτη, ειδικά αν συγκριθεί με αυτήν του ανεπτυγμένου κόσμου, όπου, ενώ τα βασικά προβλήματα έχουν λυθεί, η ματαιοδοξία έχει γίνει καθημερινότητα. Το ότι η ζωή είναι πολύτιμη, το μαθαίνει κανείς αλλιώς σε ένα νοσοκομείο για θύματα πολέμου. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον μπορεί κάποιος να κατανοήσει πλήρως πόσο μικρή είναι η ζωή μας για να την κάνουμε θλιβερή, και πως όταν η θλίψη γίνεται συστατικό των ανθρωπίνων σχέσεων, ματαιώνει τον βασικό λόγο τής ύπαρξής τους.